Romantyzm – czy do muzeum?

Przed kilku dniami trafiła na półki księgarskie książka „Romantyzm w dyskursach pedagogiki kultury” (wyd. Difin). To praca zbiorowa. Inicjatorką publikacji była Ewa Lewandowska-Tarasiuk (ZPPnO0, a wśród autorów artykułów znalazły się jeszcze dwie osoby z Londynu: Katarzyna Bzowska (ZPPnO) i prof. Włodzimierz Mier-Jędrzejowicz (rektor PUNO).

W zapowiedziach wydawniczych czytamy:

W wielu mediach pobrzmiewają dyskusje nierzadko dewaluujące zarówno wartości romantycznej kultury, jak i jej twórców, już zdaniem wielu nieaktualnych i niepotrzebnych polskiemu społeczeństwu. Na pewno nie jest to obojętne dla świadomości humanistów, w tym pedagogów, także i studentów, którzy kształtując swój pedagogiczny warsztat sięgają do tradycji i tworzą nowe jej wyrazy w czasach szybkiego kulturowego i cywilizacyjnego rozwoju. I choć spotkać się można z medialnie nagłaśnianą opinią, iż już pora, by Mickiewicza złożyć w mauzoleum, to polskie społeczeństwo w jego różnorodnych środowiskach, nierzadko przeciwstawia się poruszającym słowom, pobrzmiewającym w publicznej przestrzeni. W książce autorzy podejmują wielkie wyzwanie merytoryczne, tak bardzo potrzebne wielopokoleniowym odbiorcom kultury, zarówno tym najmłodszym, będącymi uczestnikami i świadkami wielkich transgresji kulturowo-cywilizacyjnych naszych czasów, jak i tym, którzy we współczesnym kształceniu i wychowaniu odgrywają i odgrywać będą jako pedagodzy bezcenną rolę kompetentnych przewodników po nowych światach kultury.

W dwunastu rozdziałach odniesiono się m.in. do takich zagadnień jak:
– trwałość i zmienność kulturowych wartości romantyzmu,
– niezmienność romantycznych kodów kulturowych w kulturze polskiej i światowej – w tradycji i współczesności,
– romantyzm w dialogach kulturowych,
– romantyzm w odbiorze młodych pokoleń i ich współczesne opinie o romantyzmie – czy już czas złożyć Mickiewicza do mauzoleum
– romantyzm we współczesnych koncepcjach kształcenia i wychowania,
– romantyzm we współczesnej debacie pedagogicznej.

Publikacja kierowana jest do naukowców, studentów, nauczycieli przedmiotów humanistycznych i społecznych, dziennikarzy, organizatorów życia kulturalnego i społeczno-oświatowego w różnych środowiskach socjalizacyjnych oraz w instytucjach oświatowo-wychowawczych czy organizacjach pozarządowych.