Pochodzi z patriotycznej polskiej rodziny z Nowogródczyzny, brat jej matki, Wiktor Korycki, był dowódcą 2. Brygady AK na Wileńszczyźnie, starsze rodzeństwo – siostry Helena i Anna oraz brat Franciszek – też byli żołnierzami Armii Krajowej. Po wojnie zdała maturę w szkole rosyjskiej, w Iwiu na Białorusi i podjęła studia medyczne w Wilnie. W 1949 r. jej matka zagrożona aresztowaniem, schroniła się z 7-letnim synem Jankiem w Wilnie, zamieszkując u studiującej tam córki. W nowej sytuacji Stanisława, aby utrzymać siebie, matkę i brata, podjęła pracę w pogotowiu ratunkowym, jednocześnie studiując.W 1952 r. jej matka, została aresztowana i skazana na 7 lat więzienia za „kułactwo”. Matkę odesłano do więzienia w Mińsku, a Stanisławę i jej brata Janka wkrótce też aresztowano i zesłano do Kazachstanu, kierując do pracy w kołchozie Dymitrow. Na zesłaniu autorka opiekując się małoletnim bratem pracowała jako felcz. Dzięki odwadze, uporowi i niezwykłej determinacji, pokonując niezliczone przeszkody stalinowskiej biurokracji, uzyskała możliwość wyjazdu do stolicy Uzbekistanu, Taszkientu, celem dokończenia studiów medycznych. Dyplom lekarza uzyskała w 1954. W 1955 r. zgodę na wyjazd do Polski dla siebie, matki i brata
Pracowała, jako lekarz w Warszawie i podnosiła swoje kwalifikacje medyczne z zakresu chorób wewnętrznych i reumatologii. W 1958 r. wyszła za mąż i wyjechała z mężem na Górny Śląsk do Tych, gdzie kierowała rejonową przychodnią lekarską. W 1970 r. skorzystali z nadarzającej się okazji i wyjechali do Francji, gdzie poprosili o polityczny azyl. Po dwóch latach udało im się sprowadzić z Polski ich dwoje dzieci. Stanisława Chobian-Cheron p odjęła ponownie studia medyczne w Nancy, jednocześnie pracując, początkowo na stanowisku pielęgniarki, później asystentki lekarza i wreszcie od 1975 r. jako samodzielny lekarz. W 1996 r. przeszła emeryturę.
Wydała książkę wspomnieniową Wędrowne maki.
http://www.pava-swap.org/okreg2/wydarzenia_czerwiec_2008.htm
